در اوايل قرن بيستم هنر و نهادهاي آن از موضعي با حال و هواي دموكراتيك و برابري‌طلبانه در معرض حمله قرار گرفتند. انگاره برخورد با آثار هنري به منزله اشياي مقدس مورد انتقاد قرار گرفت و در نتيجه آثار هنري صرفا شيء تلقي شدند. «بوريس گرويس»، نظريه‌پرداز نامدار هنر در اين كتاب مي‌گويد: «اين اتفاق كه توضيح آن رفت به شكل رئاليسم مستقيم انجاميده است». گرويس در اين اثر طرحي از پارادوكس‌هاي ناشي از اين تنش را ارائه مي‌كند و به بررسي هنر در عصر محيط بدون شيء يعني اينترنت مي‌پردازد.