در اين كتاب تلاش شده است از زواياي مختلف به واكاوي تحرير در آواز ايراني پرداخته شود و نقش آن در موسيقي دستگاهي بيش از پيش مورد بررسي قرار بگيرد. تحرير و شعر فارسي دو ركن اصلي آواز ايراني‌اند و در اين ميان تحرير چون گوهري درخشان و بي‌همتا به آواز ايراني جلوه‌اي خاص بخشيده است. استاد نورعلي برومند در جايي گفته است: «رديف قلب موسيقي ايراني است». حال اگر به نسبت تحرير و آواز ايراني بينديشيم، چندان دور از واقع نخواهد بود اگر بگوييم «تحرير قلب آواز ايراني» است. در مقدمه و پيش از ورود به موضوع تحرير بحث نسبتاً مفصّلي درباره‌ي آرايه و اهميت آن در موسيقي دستگاهي ايران خواهد آمد. نيز با گذري در تاريخ و نظري به رسالات قديم موسيقي ايران، ردِّ پاي آرايه و تحرير را در بازه‌ي زماني هزارساله، از فارابي تا آخرين رسالات مربوط به دوره‌ي قاجار جستجو خواهيم كرد. تشريح ساختار تحريرها، بررسي ميزان فراواني تحرير در اجراهاي موسيقي دستگاهي، كاوش براي يافتن برخي قاعده‌مندي‌هاي حاكم بر ترنّم‌هاي آوايي، ارائه‌ي روشي براي تحليل ساختار تحريرها و به تبعِ آن، ساختن و پرداختن تحريرهاي جديد با استفاده از دياگرام‌هاي گسترشي و همچنين بررسي نقش تحريرها در صورت‌بندي گوشه‌ها و دستگاه‌هاي ايراني با تكيه بر مفاهيمِ شِنكِر در آناليز موسيقي، از موضوعات ديگري است كه در اين كتاب به آن‌ها پرداخته شده است. فصل پاياني كتاب نيز با عنوان «مايه‌هاي ايراني به روايت تحرير» اختصاص دارد به آوانگاري ۲۶۰ تحرير از استادان آواز ايران، از سيداحمدخان تا محمدرضا شجريان.