«من واقعيت خودم را نقاشي مي‌كنم. فقط همين را مي‌دانم كه نقاشي ميي‌كنم زيرا محتاج نقاشي‌‏ام، و هميشه هر چه را از ذهنم مي‌گذرد، بي ‏هيچ فكر و ملاحظه ديگري بر بوم مي‌كشم.»
آنچه از ذهن فريدا مي‌گذشت و به هنرش راه مي‌يافت، برخي از بديع‏ترين و شورانگيزترين تصاوير قرن بيستم بود. او با نقاشي‌كردن از خودش در حال خونريزي، گريستن و شكستن، ماهيت درد خود را به هنري صريح و درخور توجه كه با شوخ ‏طبعي و خيال‏‌پردازي تعديل مي‌شد بدل مي كرد. خودزندگينامه مصور فريدا كه همواره خاص و شخصي است، و بيش از آن‏كه به لحاظ گستره فراگير باشد، جستجوگرانه است، شدت و قدرت عجيبي دارد؛ قدرتي كه مي‏تواند توجه بيننده را به شيوه عذاب ‏آوري به خود جلب كند.