شهامت كه در درك عمومي، همچون فضيلتِ به‌عهده گرفتنِ بي‌واهمۀ كارهاي دشوار، رفتن به استقبال خطر و رنج و زحمت تعريف شده‌است و از اهمّ فضائل قهرمانان در تمامي تمدن‌هاي كهن به‌شمار مي‌رود، به‌واسطۀ پيوند با معرفت -معرفت به‌خود و به جهان پيرامون -، از ديگر مفاهيمي همچون دليري و بي‌باكي و پايداري، جدا مي‌شود. به اين معنا، شهامت مفهومي است در تعليق، تا زماني كه در مواجهه با موقعيت‌هاي انضمامي، ارجاع به تجربۀ زيسته و روبرو شدن با اصولي كه بافت زندگي فردي و جمعي‌ِ ما را مي‌سازند، محك زده شود.روايت‌هايي كه در اين كتاب ذيلِ مفهوم شهامت گرد آمده‌اند، همگي از همين الگويِ كشفِ شهامت پيروي مي‌كنند. يعني كشف قدرتي دروني براي رويارويي با مسائل و مشكلات زندگي در چارچوب تاريخِ پرتلاطم و مملو از افت‌و‌خيزي كه تمدن كهنسال مصر را از سال‌هاي آغازينِ قرن بيستم ميلادي در نورديده‌است.