در هرسۀ اين نمايشنامه‌ها اشخاص در موقعيتي نسبتاً بيهوده گير مي‌افتند. اينجا محل روبه‌رو شدن با واقعيتي است كه با شدت و خشونت هر چه تمام‌تر پردۀ پندار را در پيش چشم آن‌ها مي‌درد. آنچه قبلاً به چشم آن‌ها دلفريب و زيبا مي‌آمد اكنون به يكباره از ارزش مي‌افتد. در «تشنگي» آفتاب سوزان حقيقت چشم را خيره مي‌كند و در دو نمايشنامۀ ديگر افراد بر اثر خطاي خود ناگاه و بي‌حفاظ در برابر تندبادي مي‌ايستند كه آن‌ها را به ورطه نابودي مي‌كشاند. حقيقت گاه چندان بي‌رحم چهره مي‌گشايد كه تصور آن نيز دشوار است.