«آدم‌ها» كتاب دوست‌‌داشتني‌ و خواندني‌اي از آب درآمده است. شايد بيشترش به دليل سادگي و صميميتي است كه در كل داستان‌هاي نسبتا كوتاه كوتاه كتاب هست. سادگي‌اي كه آدم را به ياد وب‌نوشته‌‌ها مي‌اندازد و همين سادگي و صداقت، داستان‌هاي «آدم‌ها» را باورپذير و تودلبرو كرده است، هم داستان‌ها را و هم آدم‌هايي كه نويسنده ازشان نوشته است. انگار وجود داشته‌اند و نويسنده تنها به گذشته‌اش فكر كرده و به اين «آدم‌ها» را به يادآورده است و به بهترين شيوه ازشان داستاني كارسازي كرده است. «آدم‌ها» همانجور كه از اسمش هم برمي‌آيدقصۀ آدم‌هاي آشناي دور و بر ما است. آدم‌هايي كه شايد هر كدام از ما در زندگي با چندتايي‌شان روبه‌رو شده‌ايم و وقت و بي‌وقت به فكرشان مي‌افتيم و دلمان مي‌خواهد چيزي درباره‌شان بنويسيم. «جواتي»، «جلال دلقك»، «اقدس باجي»، «ننه دلشوره»، «سيما طبسي» سرخور، «اقدس دستفروش»، «اصغر سياست» و... به نظرم آخرين كتاب«احمدغلامي» بهترين كتابش هم شده است. در اين كتاب هم داستان‌هايي درباره جنگ وجود دارد مثل «يارمحمدي، باقري، بهارلو و بي‌نام» كه از سراتفاق يكي از كارهاي خوب اين مجموعه يكدست هم هست.

«آدم‌ها» نوشته «احمد غلامي» خودمان است نويسنده و روزنامه‌نگاري كه نه بارش را بسته است و نه خوشبختانه پروفسور شده است و نه چيز ديگري، اتفاقا بهترين كار را كرده است و نويسندۀ خوش قريحه‌اي شده است. «آدم‌ها» كتاب قابل احترامي است كه حتما ارزش خواندن دارد.