كتاب «دختري كه رهايش كردي» نوشته‌ي «جوجو مويز»، ترجمه‌ي «كتايون اسماعيلي» و نامزد بهترين رمان سال است. اين كتاب يكي از كتاب‌هاي محبوب جوجو مويز بوده كه به اعتقاد برخي منتقدان، از ساير كتاب‌هاي او زيباتر و غني‌تر است. مويز در اين رمان با بهره‌گيري از خاطرات و حوادث دوران جنگ جهاني ‌دوم، حال‌وهواي خاصي به خواننده داده و فضاسازي بسيار زيبايي را صورت مي‌دهد؛ همچنين به‌گونه‌اي زيبا و نوآورانه، داستان خود را به صورت موازي در دو زمان متفاوت با بازه‌ي زماني صدساله روايت مي‌كند. داستان درباره‌ي دو زن با برخي ويژگي‌هاي مشابه است كه يكي از آن‌ها به نام سوفي در زمان اشغال فرانسه مجبور است از خانواده‌اش در نبود شوهر در مقابل نازي‌ها محافظت كند و ديگري ليو نام دارد كه در لندن زندگي مي‌كند. شوهر ليو قبل از فوت به وي يك تابلوي نقاشي هديه مي‌دهد كه نمايي از يك زن و مربوط به يك قرن قبل بوده كه در جريان جنگ از فرانسه به انگلستان منتقل شده است. در قسمتي از كتاب مي‌خوانيم: «بهم نگاه كرد و متوجه شد كه لپام گل انداخته. كمي مردد بود ولي بالاخره دستش رو گذاشت روي دستم، حس كردم حالت عذرخواهي داره. باعث شد بيشتر گر بگيرم. "مادمازل" به‌آرومي حرف مي‌زد. "اون نقاشيا اشتباه من بود، نه تو." تغيير لحن داد. "تو صفات ديگه‌اي داري. تو منو تحت‌تاثير قرار دادي. تو با چيزي تهديد و مقايسه نمي‌شي.» گفتم: "نه فكر نمي‌كنم اين‌طور باشم"». اين كتاب را نشر «ميلكان» منتشر كرده است.