وقتي نيچه گريست آميزه‌اي است از واقعيت و خيال، جلوه‌اي از عشق، تقدير و اراده در وينِ خردگراي سدهٔ نوزدهم، و در آستانهٔ زايشِ دانش روانكاوي. فردريش نيچه، فيلسوف آلمانيِ جوان و هنوز شناخته نشده، يوزف بروير، از پايه‌گذاران روانكاوي و دانشجوي پزشكيِ جواني به نام زيگموند فرويد، همه اجزايي هستند كه در ساختار رمان در هم تنيده شده‌اند تا حماسهٔ فراموش‌نشدني رابطهٔ خيالي ميان بيماري خارق‌العاده و درمان‌گري استثنايي را بيافرينند. در اين رمان، دو مرد برجسته و اسرارآميز تاريخ، تا ژرفاي وسواس‌هاي خويش پيش مي‌روند و در اين راه، به نيروي رهايي بخشِ دوستي دست مي‌يابند.