علامه محمد اقبال لاهوري، در ذيقعدة 1294 هجري قمري برابر 9 نوامبر 1877 ميلادي در شهر سيالكوت به دنيا آمد. اقبال از همان كودكي شوق و ذوقي به سرودن داشت و در دوران تحصيل در اروپا با زبان فارسي آشنا شد. او در هر نوع شعر طبع‌آزمايي كرده ولي آنچه از انواع شعر بيش‌تر مورد توجه او بوده، غزل، دوبيتي و مثنوي است. اشعار او در سبك خراساني بسيار محدود و بيش‌تر تحت تاثير شاعران عارف‌پيشه سبك عراقي، به ويژه حافظ و مولوي است. البته برخي از ويژگي‌هاي سبك هندي به جز دشواري‌هاي آن، در شعر اقبال مشهود است. اقبال شاعري متفكر، بلندانديشه و آگاه به مسائل روز است، از اين رو او را بايد شاعري صاحب سبك دانست. توسعة حكمت در ايران، تاريخ هند، پيام مشرق، جاويدنامه و بال جبرييل از جمله آثار اقبال لاهوري است. در اين گزيده نمونه‌هايي از تمام بخش‌هاي فارسي آثار اقبال كه انديشه و باورهاي اعتقادي، عرفاني، اخلاقي و اجتماعي شاعر است. مرد حق؛ قرآن؛ اسوة كامل؛ اسرار توحيد؛ خود را درياب؛ علم و عشق؛ جوي روان زندگي و داناي اسرار از جمله عنوان‌هاي سروده‌هاي كتاب است.