استاندال رُمان را به آينه‌اي تشبيه كرده كه در جاده‌اي در حركت است، گاهي آبي آسمان‌ها را منعكس مي‌كند و گـاهي گـل و لاي و چاله‌هـاي جاده را... سـرخ و سيـاه، شـاهكار او، به بهترين وجـه نشـان‌دهندهي اين نقـش رُمان است. آنچه در اين اثر زيربناييِ ادبـيـات غرب ترسـيم مي‌شود فقط سرگذشـت جواني از آغاز قرن نوزدهم فرانسه در گرماگرم توفان‌هايي سياسي و اجتماعي نيست، بلكه انسـاني غوطـه‌ور در تاريخ است. سرخ و سيـاه شايد اولين كتابـي اسـت كه شخصيتـي از تودهي مردم را در يك چشـم‌انداز پهنـاور تاريخـي، همراه با كاووش عميـق رواني مطرح مي‌كند. از همين روست كه ژولين سورل، قهرمان كتاب، از يك نوجوان جـاه‌طلـب روستـازاده به يك شخصيت نـمونـهي ادبيـات جهـاني بدل شده است. همچنان كه اسلوب و خواست استاندال اسـت. سرگذشت اين جـوان بر زمينـه‌اي تـاريخي ترسيم مي‌شـود كه دقّت و موشكافي نويسنـده، و پايبنـدي‌اش به كمال واقعگرايي، آن را به وقايع‌نگاري نيمه مستند تاريخي شبيه مي‌سازد.