«طنز» بخشي از ادبيّات فارسي ما را تشكيل مي‌دهد. اين هنر كلامي كه بيش از هزار سال در ايران زمين سابقه دارد. از همان آغاز تولّدش، مورد توجّه اشخاص ستمديده و مبارز، قرار گرفت و در دورۀ مشروطيت توانست در بين مردمِ جوياي حقيقت، نفوذ كند و تأثير بگذارد. امروزه طنز (بعد از گذار از صافي‌هاي نقد و بررسي) معلوم شد تنها شرح وقايع براي خنديدن، خنداندن، مزاح و شوخي نيست! بلكه طنز اهدافي اصلاح‌گرا دارد كه با آن مي‌توان جامعه‌اي سالم ساخت تا مردمانش در سايه‌سار سلامتِ آن بتوانند راحت زندگي كنند و آسوده نفس بكشند. كتاب «پاچ غُرماچ» نوشته نويسنده و شاعر گيلاني، محمدعلي اخوات «وارش فومني» مژده‌بخش توجه بيشتر به طنز گيلكي و رواج دوبارۀ آن در بين دوستداران اين نوع آثار باشد.