نام محمدولي مظفري براي بسياري از گيلك‌زبانان، يادآور نغمه‌هاي دلنشين زبان مادري است. يادآورِ ديلمان و كوه و دامون. يادآور شعرهايي است كه زمزمه‌اي بود در سال‌هاي عشق و آتش و تلاطم تاسياني‌هايي براي ميراث‌هاي از دست شده. دلتنگي مادرانِ رنجور با زمزمه‌هاي پدران خسته‌ي سر به كوه نهاده. و هر چه بود زندگي بود، زندگي گيلكانه. آنچه پيش روي شماست، مجموعه‌اي است از ‌نوشته‌ها و سروده‏هاي دوستان و ياران محمدولي مظفري، درباره‌ي زندگي و آثار او.